Johan De Fré blijft ons en de kunstwereld verbazen.
Befaamd voor zijn stillevens ging Johan in 2016-2017 experimenteren met Rubensiaanse naakten en deconstructies waarbij niet zelden andere iconen van de kunst en de commercialisering van de kunstwereld aan de kaak werden gesteld.
De queeste gaat nu meedogenloos verder. Ditmaal soeverein gelardeerd en vermengd met oorspronkelijke elementen en fijnkunsttoetsen in een weergaloos tertium datur.
Hockney, Malevich, Mondriaan, Fontana, Van Gogh en anderen passeren de genadeloze revue. Voor Magritte kan Johan zijn bewondering echter niet wegsteken. Misschien is het hier nog meer de ideeënrijkdom dan het schildertechnische die onze artiest over de adoratiestreep haalt.
Maar het gaat niet enkel om andere kunstenaars. Zij figureren, weliswaar prominent, steeds in de coulissen of als achtergrondkoor als bij een Griekse tragedie. De nieuwe expositie zet misschien eindelijk ook de echte Johan De Fré op de bühne. Geeft Johan bij deze een echte inkijk in zijn diepste zelf? Wie zal het zeggen. Steeds blijft immers de vraag of een ontmaskering bij hem niet gepaard gaal met het opzetten van een nieuw masker. Sommige deuren worden door deze poppenspeler streng gesloten verklaard maar de achterkant blijft verleidelijk wenken. Zou de verboden deur van Blauwbaards kasteel uiteindelijk toch geopend worden?
Omnia vanitas | Die endlösung | Studie van bananen | De voorstad groeit | |
|---|---|---|---|---|
 |  |  |  |
The way out | The discovery of king COV |
|---|---|
 |  |
De vetpot 1ste versie | De toverhoed |
|---|---|
 |  |
Johan meets Magritte! Een terugblik op de kunstzinnige dialoog in kantoor Eksel
